Zaterdag 5 november 13.00h had de kalender aangewezen voor de thuiswedstrijd van het vierde herenteam van surf, dé herenvansurf, tegen het tweede herenteam van Hellas Nunspeet. Oudere jongeren tegen jonge jongeren. De jonkies uit Nunspeet betitelden ons vast als 'oudjes' getuige de wat gniffelde opmerkingen over leeftijden en rugnummers. Maar we wisten van onze lange volleybalcarrieres al dat jeugdige overmoed vaak geen stand houd tegen de jarenlange ervaring en het enorme doorzettings- en uithoudingsvermogen van de wat oudere volleyballer. Die jeugdige overmoed bleek al uit het inspelen. Dartelend door de zaal werd de warming-up volbracht en het inslaan ging van een hardleien dakje. Dat daarmee de energie van twee, drie sets al wordt verdaan zou halverwege de wedstrijd pijnlijk duidelijk worden.
Hoe anders pakken wij het aan? Allereerst door niet te vroeg in de sporthal te arriveren en, mocht dat door het verkeer toch anders verlopen, dan in ieder geval niet door direct vol swung van start te gaan. Vorige jaren betaalde dat zich uit in kampioenschappen en hoge klasseringen.
Dit jaar valt dat tot nu toe nog wat tegen. De behaalde punten (lees: gewonnen sets) zijn nog minimaaltjes te noemen, daarbij overigens wel aangetekend dat deherenvansurf de nummers 1 tot 4 uit de 2e klasse poule van dit jaar al tegenstand moest bieden.
Wat dan weer een nadeel van rustig aan beginnen is dat als de eerste fluit klinkt wij, deherenvansurf, er nog niet helemaal klaar voor zijn. En zij waren dat wel, ongetwijfeld door het wat fanatiekere warmlopen en inspelen. Dat feit vertaalde zich in de wedstrijd al snel naar een door ons verloren eerste set: 13-25 maar liefst. Zoiets maakten we al eerder mee, niet zo lang geleden nog! Maar de tweede set gaat dan vaak al beter en wordt nipt wel of niet gewonnen. Nipt niet dus, tenminste als 20-25 als nipt niet te duiden is. 0-2 Achter. Spoedoverleg.
De sfeer zat er bij dejochiesvanhellas goed in. 5 Punten zouden het wel worden deze zaterdag, dat wisten ze eigenlijk al toen ze de zaal betraden en de oude mannen piepend het voorwerk zagen verrichten. Reden genoeg om flink te gaan wisselen. De formidabele spelverdeler, samen met een -vaak- wat snelle midman de enigen die met kop en schouders boven de rest van Nunspeet uitstaken, werd gewisseld, en ook wat anderen traden aan. Ook wij wisselden vlotjes, door met onze zevende man links, rechts, mid en zelfs de diagonaal met de vaste spelverdeler geheel door elkaar te husselen. Doe daar een gelegenheidsaanvoerder bij, geen strategie en zeker niet te veel training (recreantenniveau is genoeg), en als deherenvansurf dan op gang komen, berg je maar. Dan is er geen hou'en an!
25-21 en 25-22 zijn de uitslagen van setjes 3 en 4. De tegenstander keurig op enige punten afstand gehouden. De frustratie nam zeer toe aan de overzijde bij het spul uit Nunspeet. Frans floot dat het een lieve lust was en haalde daar zo nu en dan de woede van hen, en één- tweemaal van ons, op de hals. Maar, zo concludeerden we na de match, de scheids maakte in deze wedstrijd toch veel minder fouten dan wij of zij: niet zeuren dus. De jonkies kregen de kar niet meer op de zandweg en het terugbrengen van de spelverdeler sorteerde ook niet het beoogde effect, hij was afgekoeld en dan blijkt het lastig spelverdelen te zijn.
Een vijfde set moest er gespeeld worden. En hoe vervelend is het dan als je met 8-2 achter (zij!) alweer van veldje moet wisselen. Motiveert voor geen meter, dat begrepen wij wel. Via 10-2 werd het nog 11-7 (ofzo) maar toen ging het na een paar foutjes van hunnie snel. Met 15-10, een aanval van ons ging via-via bijna in de basket!, werd de laatste set binnengehaald. De ervaring versloeg de toekomst. En, dat moet ook zeker gezegd worden, we speelden nog niet eens op ons best! Tevredenheid alom bij ons, niet om het spel, wel om de winst. Verbazing ook alom bij andere Surfers die wel de eerste twee sets enigszins gevolgd hadden en niet het stoutste vermoeden hadden dat een 3-2 winst het eindresultaat had kunnen worden.
De wedstrijd kreeg halverwege een geheel andere wending. Later pas, thuis, bleek mij wat de werkelijke oorzaak hiervan is geweest. Niet aan de wissels bij de tegenstander, niet aan de diesel die deherenvansurf heet, zelfs niet aan de scheids. Een kleine actie van onze enige thuistoeschouwer, het liefje van nr. 36 om precies te zijn, bleek de ommeslag te hebben geforceerd. Bij een achterstand in de derde set werd een klein kusje op de bal gegegeven voordat deze vanuit de tribunebanken werd teruggegooid. Rinus schijnt het gezien te hebben. Ik zelf niet, had dan misschien wel gezegd: 'doe eens normaal man!'. Maar geholpen heeft het! Kan niet anders!
Gerard
Geen opmerkingen:
Een reactie posten