DeHerenvanSurf tegen Drost/VZK, gemengde gevoelens ….

Zaterdagochtend 19 december meldde het voltallige team (met uitzondering van Henk) zich in De Slag, met vertrouwen uitkijkend naar de wedstrijd tegen Drost/VZK. Dit vertrouwen had zijn oorsprong in de vlotjes lopende oefenwedstrijd van de dinsdag daarvoor tegen de Nijkerker VC, in de relatieve standen van de betreffende teams en het inzicht in de kunde die we inmiddels van Drost/VZK dachten te hebben. Dit gevoel kan worden samengevat in twee woorden : “moet kunnen”. Frans Pabst beklom de scheidsrechterstoel, hopende dat deze wedstrijd wat vlotter zou lopen dan de vorige.

Na het traditionele inslaan begonnen we geroutineerd met de wedstrijd en de uitslag van de eerste set leek onze gevoelens te bevestigen. Het liep niet fantastisch maar gelukkig had Drost/VZK tijd nodig om op stoom te komen en trokken we de eerste set met 25-14 naar ons toe. De tweede set verliep grotendeels gelijk aan de eerste en ook hier trokken we met 25-12 aan het langste eind.

En toen, de derde set…. We wisten aan het begin van de set al vlot een stevige achterstand op te bouwen door zware servicedruk van de tegenstander. Na een tijdje konden we hoogstens de achterstand consolideren maar ondanks dat was er geen spoortje van paniek dat we eventueel deze set zouden kunnen verliezen. We hadden immers wel voor hetere vuren gestaan en uiteindelijk was het allemaal toch goed gekomen, nietwaar ? De opmerkingen van de bank negerend ( “Jullie staan te slapen !!!”), balden we onverstoorbaar verder richting de 25. De oorlogsgod Mars, die in het verleden in het heetst van de strijd altijd welwillend op ons had neergekeken, had blijkbaar dit keer een koffiepauze of was te druk met twitteren want deze derde set ging uiteindelijk naar de tegenstander met 25-27. Ondanks een eindspurt van Surf waardoor de stand gelijk kwam (“zie je wel, het komt goed”), misten we aan het einde de scherpte om ook deze set naar ons toe te trekken. Het gevoel dat we toen hadden kan ook worden samengevat : “hoogmoed komt voor de val”.

Na een moment van bezinning begonnen we aan de laatste set. Tijdens deze set kwam het tot een confrontatie tussen onze onvolprezen spelverdeler en een lid van de tegenstander vanwege een voetfout aan het net. Even leek de situatie te escaleren en burgemeester Renkema, indachtig het optreden van zijn Rotterdamse collega, nam geen enkel risico en trommelde ogenblikkelijk een aantal pelotons ME op. Charges bleven gelukkig uit en kon de laatste set worden uitgespeeld welke tot onze grote opluchting met 25-21 naar onze kant ging.

We hebben aanstaande dinsdag een oefendwedstrijd tegen Heren 3 en daarna een aantal weken rust. Om af te sluiten en om het vuurtje nog eens op te stoken, hebben we na de wedstrijd van 19 december iets te zoeken in de tweede klasse?

Dick

Speelenderwijs

De Nijkerker VC leek het wel aardig om een oefenpotje aan te vragen bij deherenvansurf van het naastgelegen Hoevelaken. Op de vaste trainingsdinsdagavond (hé, trainen we weer?) van het vierde team van SURF stonden vanaf negen uur in de avond beide teams tegenover elkaar. Het leek voor NVC niet alleen aardig te zijn, het bleek achteraf ook een heel nuttige avond voor de mannen uit Nijkerk, het is ook zeer de moeite waard geweest dat de reis naar Hoevelaken is gemaakt.

Het wordt natuurlijk een heel aardig stukje tekst dat ik naar aanleiding van deze avond schrijf. Al is het alleen maar omdat we bij het afscheid afspraken over enkele maanden nog een oefenpot te zullen spelen tegen elkaar (en omdat ze meelezen, weten we inmiddels!). De uitslag laat zich voor die pot natuurlijk al wel redelijk raden maar de sfeer is tegen die tijd ook belangrijk.

Maar eerlijk is eerlijk, de sfeer jl. dinsdagavond was meer dan prima. En meer dan prima was ook de oefenpot. Want er werd aan beide kanten goed en fanatiek gevolleybald. En meer dan prima was ook de uitslag voor deherenvansurf: 4-1. Een uitslag die normaal niet voorkomt in een wedstrijd omdat hoe-dan-ook het na vier sets over en uit is. Maar de mannen uit Nijkerk vonden een 3-1 nederlaag schijnbaar niet genoeg en zinspeelden op een 3-2, vast omdat dat vriendelijker oogt. Halverwege die laatste –dus vijfde- set, of misschien was het al voor halverwege, kregen de NVC-ers al door dat ze aan die vijfde set nooit hadden moeten beginnen; er werd al vrij snel gesuggereerd om te stoppen en een biertje te gaan pakken. Maar ja, als deherenvansurf eenmaal op stoom zijn, maken ze het karwei ook af.

Nu is mijn eerlijk oordeel over de avond wel, dat dit een van de beste wedstrijden van dit seizoen (en daarvoor?) van ons was. Het liep bij iedereen meer dan alleraardigst. Menigeen zelfs, steeg boven zichzelf uit, leek het wel. Over hoe dat zo komt –op een doordeweekse avond nog wel- kunnen langdurig analyses worden gehouden. Trokken we ons op aan een tegenstander van niveau? Was het de gebruikelijke spanning van een gemeentelijke derby? Of waren wij nou zou goed of zij nou zo slecht? Ik houd het maar op het eerste. Vooral omdat de pot in grote vriendelijkheid en op redelijk niveau werd gespeeld.

Het goede spel deed de promotiediscussie wel weer oplaaien. Het argument (mijn argument om eerlijk te zijn) dat we niets te zoeken hebben in de tweede klasse gaat niet meer op als we zo spelen. Kampioen worden we er niet direct mee in een klasse hoger, maar leukere wedstrijden dan nu worden het natuurlijk wel bij een treetje meer. En nu Ton wil aanhaken bij een tweede-klasse-avontuur (hoorde ik uit betrouwbare bron) moesten we de gesprekken maar eens wat steviger voeren. Zeker als we in de komende oefenpot dejongensvansurfherendrie weten te bedwingen.

Winterkampioen

Donderdagavond is niet onze sterkste avond –misschien wel ons meest zwakke. Het behaalde gelijkspel dit jaar was op een donderdagavond. Zo nog in het midden van de week staat het hoofd nog naar het enige dat belangrijker voor ons is dan volleybal: ons werk. U weet wel, families die onderhouden moeten worden enzo. Het was ook vanwege datzelfde werk dat we maar met zes waren. Eigenlijk zelfs kon niemand vanwege zijn werk deze donderdagavond volleyballen natuurlijk, maar, omdat –zo leerden we van onze aanvoerder, tegelijk voorzitter- je vier punten in aftrek krijgt bij afwezigheid in plaats van vier erbij bij winst, waren we voltallig. Zes man, tot op het bot gemotiveerd. Hielden we onszelf voor.

Warm spelen was er niet bij in het Elburgse. Niet omdat de verwarming in de hal het af liet weten, maar omdat de scheids lekker op tijd wilde beginnen. Dan zou je denken dat ze alle tijd heeft om ballen in of uit te zien, maar dat was een foute veronderstelling. Verder floot ze, achteraf gezien, wel aardig. Vooral omdat er van de zes uitballen die ze ingaf, of andersom, vier in ons voordeel waren. Omdat de tegenpartij niet protesteerde twijfel ik nog enigszins of de ballen echt uit waren,(of in) maar misschien waren de Elburgerianen inmiddels al gewend aan deze scheids en hààr fouten, dat ze het protesteren al hadden afgeleerd.

De donderdagavondblues deed zich vooral in de eerste set gelden. De 23-25 (we speelden uit, hè) was op het randje. ’t Had voor het zelfde geld, en ook nog zeer terecht, andersom kunnen zijn. Maar in het op karakter ombuigen van een achterstand op het einde van de set naar setwinst zijn we inmiddels zeer ervaren. Net zo ervaren als het herpakken na een slecht momentum. De tweede set was dan ook 12-25. Slordigheidjes aan onze kant maakten het dat zíj boven de tien kwamen.

In de wetenschap dat het, desondanks de donderdagavond, allemaal op zijn pootjes terecht zou komen konden we wat experimenteren. Het leek weliswaar nergens op: ik herinner me een 2,9 meter bal van achterspeler Dick, een touche via de vijandelijke schouder op de achterlijn van Rinus, een net onder de netrand aanval van Pieter, een twee meter links van me bal terwijl ik linksvoor verdedig van Martin en een achterover-bal van mezelf met uitvoeringscijfer ‘2’. Eigenlijk maakte alleen onze setuppende rots in branding geen fouten……, hielden we onszelf voor. 3e set: 19-25, 4e 20-25. En dat op donderdag.

De grootste winst van het weekend bleek ook achteraf pas. Nummertjes twee en drie wonnen met slechts 3-1. Daarom staan we respectievelijk zes en zeven punten los op de nabije concurrentie. En derhalve zijn we, met nog een wedstrijd te spelen, reeds nu al WINTERKAMPIOEN.

Gefeliciteerd jongens. De willen we wel promoveren, of willen we niet promoveren discussie is al –terecht- gestart.

SURF-SDS 3-1

Zou een wedstrijdverslag nog volgen?