Deherenvanheerde bleken zes opgeschoten jongens –vast met brommers- uit Heerde te zijn. Jeugdige overmoed tegen meer dan jarenlange ervaring (en souplesse envoorts, enzovoorts) in de uitwedstrijd van deherenvansurf in … jawel, Heerde. De jonge jongens, zo bleek uit de stand, hadden al vier sets gewonnen in de eerste vijftien wedstrijden. Wij hadden diezelfde vier punten vorige week nog in Swifterbant opgehaald. De uitslag liet zich van te voren al raden; en achteraf zou een euro op onze 4-0 winst niet veel extra’s hebben opgeleverd. Het werd –ik verklap het maar meteen- volgens verwachting 4-0.
We hadden dit seizoen wel eens beter gespeeld –die week eerder bijvoorbeeld tegen Swift nog bijvoorbeeld. Maar de wedstrijd startte prima en vrij snel waren we gewend aan het ietwat rommelige spel en aan de ballen die overal terecht bleken te kunnen komen. Òf het klimrek werd hard en onbenullig geraakt (uit dus) òf de bal viel tussen ons allen in (in dus). Op dat laatste kun je je instellen, dat deden we dan ook meteen en al snel was er een ruime voorsprong in eerste en tweede set en zo ook de bijbehorende setwinsten.
Ja, en dan wordt ook (of zèlfs) de ervaring overmoedig. Als bij een soort nummertje trekken uit de hoge hoed werd de opstelling in de derde set op papier getoverd. Het spel werd er daardoor niet beter op, ook omdat de jongensvanheerde vrij uit konden spelen. Schijnbaar is er iedere wedstrijd weer de hoop en spanning dat er punten voor ‘men uit Heerde’ in het verschiet liggen maar als die illusie na –weer- twee verloren sets weer vervlogen is kunnen ze gewoon helemaal los. En dat deden ze ook. De malste ballen waren raak en met twee vingers in de neus zouden we de derde set niet gaan pakken. Maar met een tandje erbij bleek deze set uiteindelijk geen probleem. En dus startten we nog overmoediger aan de laatste set. Enig (in de zin van dè enige –om misverstanden te voorkomen) spelverdeler Rob mocht ook eens op de bank; Pieter nam zijn taak over –met Hans in de diagonaal. Pieter is een slim mens zo bleek toen hij zichzelf al snel weer wisselde bij een achterstand van een punt of drie. De jongensuitheerde werden bij 11-8 vóór wat overmoedig en droomden al van een vijfde set dit seizoen. Maar niet tegen ons namen we ons voor. Alweer een tandje erbij was nodig om de set waardig af te sluiten, en ook dat bleek geen probleem. 4-0 dus en weer een stapje dichter bij het onvermijdelijke kampioenschap; theoretisch thuis te behalen op zaterdag 10 april.
Piet, met verlof even terug uit Mozambique (lees hier), was intussen met vrouwlief helemaal naar Heerde gekomen om zijn team te aanschouwen. Net als de eerste drie wedstrijden waarin Piet zelf nog meespeelde werd ook deze met 4-0 gewonnen. Waar zou het toch aan liggen?
De afterparty in Heerde met Piet en Ria was heel gezellig. ’t Blijkt in Mozambique heerlijk weer te zijn (degene die het meeste uren per dag maakt zag er het meest gezond en bruin uit), goed van eten en sporten, je kunt er heeeeel goed slapen en slechts af en toe vliegt er iets rakketerigs over de hoofden (maar dan buk je gewoon). De barkant van de tafel kreeg het grote 205-defensiegeheim nog mee: het schijnt dat de Mozambikaanse Taliban het best om de tuin te lijden is door je in een oud model Peugeot te verplaatsen in plaats van in zo’n dessert-Mercedes.
Martin wilde graag in dit verhaal nog even vermeld hebben dat één schaaltje teamfriet natuurlijk te weinig is voor een hongerig mens. De barman kende Martin al (!) en wist al dat hij op een been niet kon lopen –tja, de verhalen gaan snel-. Waarom de patatten bij Martin op tafel werden gezet kon ik nog wel raden maar waarom de saus in Pieter zijn jas werd gesmeerd ontging mij geheel -het zal altijd wel een raadsel blijven. Toen frikadellen en kroketten verder uitbleven in Heerde werden de biezen gepakt. Het bleef evenwel nog lang onrustig in Heerde. In de kantine bleven dedames2vansurf –ze hadden ongeveer een uur langer nodig om twee punten minder te pakken!!- achter en vierden nog een feestje: er was er een jarig hoera, hoera!
