Video compilatie kampioenschap Surf H4 zaterdag 19 april 2010
zondag 18 april 2010
vrijdag 16 april 2010
woensdag 14 april 2010
Beschamend
Laat ik beginnen met de constatering dat er van de wedstrijd tegen DROST/VZK geen verslag op deze deherenvansurf-blog is te lezen. En dat dus niemand de aandrang in zijn lijf voelde om de rest van de wereld, waaronder mijzelf, te verhalen hoe nu precies de uitwedstrijd in Wezep (meen ik) is verlopen. En of er bijvoorbeeld nog wat genuttigd is na de schamele 3-1 winst. En wat zo allemaal besteld is daar onder de rook van Zwolle.
Laat ik ook beginnen met de vaststelling dat ik deze blog met veel tegenzin schrijf. En eigenlijk helemaal niet had willen maken als niet de titel van deze blog, al dagen in mijn hoofd ronddolende, me er toch toe heeft aangezet. Beschamend, of zoals Ton het na de wedstrijd van afgelopen zaterdag zo mooi verwoordde: ‘dit voelt niet goed’.
De tactiek was om zaterdag jl. nog geen kampioen te worden. Dat kwam schijnbaar nog niet zo goed uit. Onvoldoende publiek, geen bloemen, geen tijd, we waren er niet allemaal, en nog meer van dat soort K-smoezen. Geen zin, ook een mooie. Uitstel van executie dus. Waarvan we al sinds november vorig jaar met redelijke zekerheid weten dat het er aan zit te komen. Onvermijdelijk is het namelijk al maanden dat we de tweede-klasse-discussie op enig moment van een uitkomst zouden moeten voorzien. En het daarbij behorende kampioenschap brengt dan schijnbaar geen vreugd. Maar van uitstel komt geen afstel mannen!
Nu is dat allemaal tot hier an toe, of zou dat zo zijn geweest. De kaarten zijn inmiddels geschud in de nazit. Heren 3 blijft Tweede Klasse spelen (en anders maar niet). Maar de oudjes willen het in meerderheid, en om te beginnen eens een jaartje, wat hogerop gaan proberen. En ik sta daar volledig achter. Kampioen zullen we niet meteen het eerste jaar worden, maar degraderen ook alleen maar in overleg wat mij betreft. Dus dat is het niet.
Het beschamende zit er in dat we de eerste drie sets een wereldpot tegen Pauwervoll speelden en de vierde weggaven. Alleen de eerste acht punten van de eerste set, en de eerste vijf van de derde hadden de mannen uit Ermelo, tegen wie we nog voor de kerst zo jammerlijk (en ook beschamend) gelijkspeelden in een dompige sporthal iets verderop langs de randmeren, de magere illusie dat ze ons iets langer (een week Dik, zoals meneer de Groot altijd zei!) van het kampioenschap af konden houden. De heren uit Ermelo hadden ook zitten rekenen, bleek toen na de derde set mij in vertrouwen werd verteld dat we kampioen zouden zijn als we ook de vierde wonnen. Ontkennen en een beetje onnozel doen van mijn kant hielp niet.
’Het was echt zo!’, zei nummer X uit Ermelo.
-‘Nee joh’.
‘Ja echt wel’.
Het niveau is het op meerdere manieren ver te zoeken dacht ik nog.
Maar die laatste set. Voor dat laatste punt dat we nog nodig hadden om Zeewolde ook formeel al het nakijken te geven, en allemaal los van het feit dat we voor dat ene punt nog steeds twee wedstrijden hebben. Dat punt gaven we gewoon weg. Opeens lukte niets meer bij ons. En aan de overkant van het net hadden ze echt geen vleugels gekregen. En dat bedoelde Ton waarschijnlijk. Je speelt om te winnen. En als je dat niet doet, dan voelt dat niet goed. Kampioen in spé of niet!
Gerard
Laat ik ook beginnen met de vaststelling dat ik deze blog met veel tegenzin schrijf. En eigenlijk helemaal niet had willen maken als niet de titel van deze blog, al dagen in mijn hoofd ronddolende, me er toch toe heeft aangezet. Beschamend, of zoals Ton het na de wedstrijd van afgelopen zaterdag zo mooi verwoordde: ‘dit voelt niet goed’.
De tactiek was om zaterdag jl. nog geen kampioen te worden. Dat kwam schijnbaar nog niet zo goed uit. Onvoldoende publiek, geen bloemen, geen tijd, we waren er niet allemaal, en nog meer van dat soort K-smoezen. Geen zin, ook een mooie. Uitstel van executie dus. Waarvan we al sinds november vorig jaar met redelijke zekerheid weten dat het er aan zit te komen. Onvermijdelijk is het namelijk al maanden dat we de tweede-klasse-discussie op enig moment van een uitkomst zouden moeten voorzien. En het daarbij behorende kampioenschap brengt dan schijnbaar geen vreugd. Maar van uitstel komt geen afstel mannen!
Nu is dat allemaal tot hier an toe, of zou dat zo zijn geweest. De kaarten zijn inmiddels geschud in de nazit. Heren 3 blijft Tweede Klasse spelen (en anders maar niet). Maar de oudjes willen het in meerderheid, en om te beginnen eens een jaartje, wat hogerop gaan proberen. En ik sta daar volledig achter. Kampioen zullen we niet meteen het eerste jaar worden, maar degraderen ook alleen maar in overleg wat mij betreft. Dus dat is het niet.
Het beschamende zit er in dat we de eerste drie sets een wereldpot tegen Pauwervoll speelden en de vierde weggaven. Alleen de eerste acht punten van de eerste set, en de eerste vijf van de derde hadden de mannen uit Ermelo, tegen wie we nog voor de kerst zo jammerlijk (en ook beschamend) gelijkspeelden in een dompige sporthal iets verderop langs de randmeren, de magere illusie dat ze ons iets langer (een week Dik, zoals meneer de Groot altijd zei!) van het kampioenschap af konden houden. De heren uit Ermelo hadden ook zitten rekenen, bleek toen na de derde set mij in vertrouwen werd verteld dat we kampioen zouden zijn als we ook de vierde wonnen. Ontkennen en een beetje onnozel doen van mijn kant hielp niet.
’Het was echt zo!’, zei nummer X uit Ermelo.
-‘Nee joh’.
‘Ja echt wel’.
Het niveau is het op meerdere manieren ver te zoeken dacht ik nog.
Maar die laatste set. Voor dat laatste punt dat we nog nodig hadden om Zeewolde ook formeel al het nakijken te geven, en allemaal los van het feit dat we voor dat ene punt nog steeds twee wedstrijden hebben. Dat punt gaven we gewoon weg. Opeens lukte niets meer bij ons. En aan de overkant van het net hadden ze echt geen vleugels gekregen. En dat bedoelde Ton waarschijnlijk. Je speelt om te winnen. En als je dat niet doet, dan voelt dat niet goed. Kampioen in spé of niet!
Gerard
Abonneren op:
Posts (Atom)