Libero uit kan best lastig zijn

Het verwachte pak slaag dat deherenvansurf van DROST/VZK kreeg was al weer redelijk vergeten bij de aanvang van de wereldreis naar Dronten. Slechts nog een beetje de péé in omdat de eerste set nog wel een puntje op had kunnen leveren, maar verder volledig in ons nopjes met een heel terechte, onvermijdelijke, 4-0 verlies. Want we wisten, toen we als oudere jongeren aan het 2^e klasse avontuur begonnen, dat we tegen een aantal teams wel eens meer dan gemiddeld wat punten zouden morsen. En dit was zo’n wedstrijd.

Dus vol goede moed naar Dronten. Dat wil zeggen, degenen die wèl afreisden waren goed gemutst ondanks dat een bedacht aansluitend bezoek aan de Chinees in Dronten, Swifterbant, Hoevelaken of where-ever al was losgelaten. En ondanks dat Rinus wegens last met een arm en Hans dito met een neus er sowieso al niet bij waren (hoe is het Hans????) . Èn ondanks dat Pieter nog wat hinkelpinkelde met zijn enkeltje na een onfortuinlijke training en ikzelf de naweeën van een ouderwetse rugpijn nog voelde. Tja, jonge ouderen dus, maar evenwel goed gemutst in de auto.

Net als de fysieke gezondheid van ons team op dit moment was de wedstrijd. Eén van hoge bergen en diepe dalen. Inmiddels model staand voor deherenvansurf dit jaar. Met het grootste gemak spelen we de sterren van de hemel; met hetzelfde gemak bakken we er niets van. De eerste set in Dronten was van de laatste categorie. 25-10 verlies. ’t Ging niet snel, ’t ging heel snel. Verder maar niets over zeggen. Maar de tweede set was al heel anders, en de derde haast het tegenovergestelde: 23-25 en 15-25. Dus 1-2 in sets en dus al minimaal een gelijk spelletje, perspectieven gloorden. De derde set bracht evenwel nog een extra blessure bij Pieter. Niet de enkel dit keer (weer), maar zo begreep ik op de weg terug een achilleshieltje. En nu we toch bezig zijn, Dick had met zijn kin ook al geprobeerd het vinyl van de vloer open te rijten tijdens een onfortuinlijke noodlanding, net buiten de linkerzijlijn (die richting damesveld).

Al die tegenslag konden we niet meer aan. Degenen die niet aangeslagen waren, half geblesseerd rondliepen of andere pijntjes hadden waren solidair met degenen die het allemaal wel hadden; besloten werd er de vierde set maar niet veel meer van te maken. Zelf had ik nog bedacht op 22-14 achter, om drie keer onbenullig uit te serveren maar na de eerste geslaagde poging mocht Libero al weer serveren van de overigens goed, bijna foutloos, fluitende leiding. Toch de regels nog eens nalezen! Gelukkig maakte Libero snel een einde aan de lijdensweg in deze vierde set, konden we afspoelen en snel op weg naar huis. Waar een deel (1 stuks) van het team op doorreis ging naar een vriendelijk restaurantje in Amersfoort en toch nog een heel aangename avond had, en het andere deel (de rest) van het team in De Slag nog wat vettigheden tot zich zou nemen. Althans, dat laatste was de bedoeling. Ik hoor op de verplichte training wel wie van deherenvanurf (gôh, wie zou het zijn?) zich daar weer flink te buiten aan is gegaan.

De heren van Surf naar Zeewolde

Nog maar nauwelijks hersteld van de wedstrijden op zaterdag en dinsdagavond stond afgelopen vrijdagavond de wedstrijd tegen Zeewolde HS 2 op het programma. De voortekenen waren niet goed. Tegenvaller 1: Pieter (altijd stabiele en betrouwbare buitenaanvaller) raakte dinsdag geblesseerd. Tegenvaller 2: Pieter was ook niet beschikbaar voor het coachen. Tegenvaller 3: Martin komt rijkelijk laat opdagen om te vertrekken naar Zeewolde. Voor onze nog nieuwbakken aanvoerder goed voor de nodig stress. Tegenvaller 4: Het is ongelofelijk pokke weer. De reis over de natte en donkere wegen en een regenintensiteit die deed denken aan de gemiddelde Oost-Aziatische tsunami  vraagt het uiterste van de vaste chauffeurs (Gerard en Rinus). Bij aankomst in Zeewolde is het maar zeer de vraag of beiden tijdig weer hersteld zullen zijn voor de wedstrijd. Want hoeveel concentratie kan een mens redelijkerwijs opbrengen op een doordeweekse vrijdagavond? Eenmaal binnen in het Baken (de lokale sporthal) zagen we gelukkig de vertrouwde gezichten van de mannen van Zeewolde. Aan de andere kant van het net verschenen echter de jongemannen van Zeewolde. Tegenvaller 5 dus. Bij het bekende inslaan vlogen de ballen op indrukwekkende wijze om onze oren. De SURF selectie al moe van het inspelen staat gedurende enkele minuten wat beduusd op de achterlijn te kijken naar de smashende Zeewoldenaren voordat de scheidsrechter eindelijk het signaal geeft dat het serveren geoefend mag worden, en waarna de wedstrijd snel zal beginnen. De wedstrijd draait uit op een 1-3 overwinning voor SURF (18-25 16-25 26-24 19-25), meevaller 1. SURF speelde eigenlijk maar matig, en men name de derde set was niet om aan te zien. Het massaal meegereisde publiek (Frans, bedankt) heeft dit na afloop haarfijntjes laten weten. De Zeewoldenaren speelde ook geen goede wedstrijd en maakte erg veel fouten. Kortom eigenlijk een potje om maar snel te vergeten. Het wordt nog interessant om te zien wat bij de terugwedstrijd gaat gebeuren. Als Zeewolde wat stabieler speelt wordt het vast nog een hele kluif voor de heren van SURF.

Na afloop van de wedstrijd de bekende goede evaluatiegesprekken, een rondje van Frans (meevaller 2) en de nodige vette hap bij de drankjes (meevaller 3). Al met al eigenlijk toch een prima vrijdagavond met het vooruitzicht van een volle week rust zodat we er volgende week zaterdag weer kunnen staan om topfit de mannen uit Wezep te ontvangen.

 

 

Het is dinsdagavond beter te trainen dan te wedstrijden

De wedstrijden volgen van deherenvansurf volgen zich zo snel achter elkaar op dat er dit keer twee wedstrijden in een verslag gaan. Drie keer per week aan de bak maar liefst: zaterdag, dinsdag en vrijdag. De zeer nodige tijd om te herstellen op dit niveau -of leeftijd?- gaat dan ook ten koste van het uitgebreide wedstrijdverslag.

Het verslag van de zaterdag de 30^e-pot kan kort zijn. Ik kon er zelf niet bij zijn en volsta met een drietal feiten –zelf verkregen uit verhalen achteraf. Feit 1 is dat het 2-2 werd, feit 2 dat de eerste set heel slecht was. Het derde feit is dat de eerste set wel meteen de slechtse was maar de andere drie niet heel veel beter.

Van de dinsdagavondwedstrijd kan wat uitgebreider verslag worden gedaan. Om 9 uur, normaal trainen we dan in volledige samenstelling en zeer enthousiast, stonden nu vier sets te wachten tegen OMS uit Putten. Jaren geleden speelde ik daar zelf nog, en deed in wit-zwarte outfit nog wel eens een uitwedstrijdje in Hoevelaken. OMS speelde in ‘mijn tijd’, 20 jaar geleden, nog derde divisie. Twee geleden was er slechts één heren team over: het oude-mannen team in de vierde klasse. Nu hoorde ik dat er weer drie heren teams zijn en dat het eerste ervan uit in Hoevelaken mocht. Zeven jonge jongens en een ervaren spelverdeler; dat zou te doen moeten zijn.

Maar de eerste set bleek zo ongeveer hetzelfde te gaan als de eerste set in de voorgaande wedstrijd. Al snel was die behoorlijk verloren met 16-25. Kan ook niet anders als de gedachten nog bij het avondeten waren –of elders-, de spiertjes nog niet warm genoeg en het enthousiasme nog in de tas zit. Het zou nog wel eens een hete avond kunnen worden. Maar we konden herpakken. De tweede set ging omgekeerd aan de eerste en werd 25-16. Het spel werd beter en beter, maar echt goed werd het ook weer niet. De beste set werd de derde, leuk spel –over en weer- en het begon weer iets te lijken op deherenvansurf in vorm. Maar de stijgende lijn werd in de vierde en laatste set alweer losgelaten. Het nodige onrustige gerommel en gepruts maakte het dat deze set jammerlijk werd verloren met 25-23 (nadat het meen ik nog 23-21 was). 2-2 dus uiteindelijk. Onnodig gelijk. Revanche maar ergens volgend jaar op een vrijdagavond in Putten.

Maar eerst nog naar Zeewolde om de trilogie deze week te complementeren. Hopelijk een wat betere wedstrijd met betere uitslag (ik weet het al maar Hans gaat schrijven)!

Seizoensstart

De kop is er weer af, zo dat heet. Zaterdag 9 oktober startten deherenvansurf in de eenvoudig bereikte tweede-klasse-competitie. Oude mannen maar jong van geest op een treetje hoger van de competitieladder. Hetzelfde treetje overigens dat de Heren3 van SURF bespelen, slechts een treetje nog maar onder Heren2 en Heren1.

En waar vorig jaar bijna ieder setje werd gewonnen, zo werd het seizoen ‘10-‘11 weer gestart. De eerste set was al weer gewonnen voordat menigeen het in de gaten had. Maar daar bleef het deze zaterdag ook bij. Alhoewel nipt, de andere drie sets gingen verloren. We konden de sterren van de hemel spelen, de Lelystedelijkse Voltenaren deden dat net iets beter. En met wat pech ook nog, de uitslag deed recht aan de wedstrijd. Maar niet getreurd natuurlijk. De wedstrijd was ondanks het verlies een leukere en betere dan al die wedstrijden van vorig jaar. En dat gegeven was een belangrijke motivatie eind vorig seizoen om het een stapje hogerop te gaan proberen. Of we Martin misten in deze wedstrijd? We besloten in de nazit –in het zonnetje, en met een biertje- daar finaal over te oordelen na de volgende pot. Op één been kun je niet lopen, dus op één wedstrijdje niet oordelen.

Die tweede wedstrijd, uit in Heerde, had al een geschiedenis voordat een bal gespeeld werd. Rinus moest om persoonlijke redenen afhaken. Het bericht kwam daags nadat Yuri ook al moest afhaken, voor een heel andere wedstrijd trouwens in een heel ander dorp, maar dat maakte de persoonlijke redenen nogal verdacht. Gekker werd het toen Rinus zelf, zo’n minuut of tien nadat de herenvansurf gedoucht en al aan het bier –weer!- zaten, de sporthal van Heerde binnenkwam. ‘ Werk van vrouw’ en ‘ kinderen van vriend’, dat meende ik te vernemen als reden van afwezigheid eerst en binnenkomst daarna. Affijn, het beste dan te doen is om ook Rinus mee te nemen in de evaluatie waar Martin al onderdeel van uitmaakte. Zeker als met ongeloof wordt gereageerd op de uitslag van de wedstrijd: 0-4 winst voor deherenvansurf.

Tja, en wat anders kun je dan concluderen als je net na een vloeiende pot volleybal deknuppelsvanORMI met, inderdaad 4-0, hebt verslagen. De 24-26 in de laatste set lijkt natuurlijk niet heel ruim, maar gecontroleerd was tie wel; een beetje met de tegenstander spelen, je kent het wel! En dat geheel zonder Martin en Rinus. Dus enig leedvermaak in de States is ongepast!

De uitslag geeft goede moed. De wat magere start –het zullen wel beginnerszenuwen zijn geweest- was uitgewist. De stijgende lijn gevonden. En de tussenstand, door Rob al rondgemaild met de vraag of we ook dit weer openstaan voor promotie, spreekt boekdelen: ‘ deherenvansurf, de schrik van klasse 2’ . Een mooiere thriller kan zelfs Jan de Bont er niet van maken.

Misschien is dat van die promotie wat voorbarig. Maar mijn inschatting, reeds vorig jaar gemaakt, kon nog wel een bewaarheid worden. We worden een keurige middenmoter. En dat allemaal met leukere wedstrijden dan in het al bijna vergeten seizoen ’09-’10.

Hekkesluiter

Geheel buiten onze schuld of invloed worden we naar de onderste regionen van de ranglijst verbannen! We moeten dringend het crisisteam oproepen om deze trend te keren!
Ik stel voor aanstaande zaterdag om 12.30 uur in tenue te verzamelen in de Kantine en ons ongenoegen over de gang van zake aan onze tegenstanders kenbaar te maken. Misschien zal de koffie als voorbereiding dit seizoen wel het gewenste resultaat hebben.
Tot Zaterdag!

Stand na de 1e speelronde....

Reeds na 1 speelronde kunnen wij concluderen dat we in ruime mate voldoen aan de doelstelling van de TC.
We staan nu al ruim buiten de degradatiezône dus handhaven mag eigenlijk geen probleem meer zijn.


Tot over twee weken!

Zijn we er al klaar voor?

Het zal niemand verbazen dat wij de afgelopen weken benut hebben om ons individueel voor te bereiden op het komende seizoen. Daar waar de meeste teamsporters vooral gezamelijk in trainingkamp gaan hebben wij hier zoals altijd een eigen mening over. Juist in afzondering kom je pas tot jezelf en komt het beste bovendrijven.
Zodoende zou je ons in alle uithoeken van deze aarde kunnen treffen. Ik heb al foto's gezien van het London Eye en ook diep in Frankrijk zijn al signalen opgepikt. Het gerucht gaat zelfs dat er een reservering gemaakt is in Argentinië maar dit bericht is nog niet bevestigd.

We gaan dus weer knallen!

Onze eerste training staat gepland voor 23 augustus dus als u wilt zien waar onze inspanningen van afgelopen zomer toe geleid hebben dan bent u vanaf 21.15 uur welkom in De Slag te Hoevelaken.

P.S.: We zoeken nog een trainer (vrouwelijk en blond geen bezwaar) en een betrokken Fysiotherapeut (full time dienstverband).

Surf H4 kampioen 2009-2010

Video compilatie kampioenschap Surf H4 zaterdag 19 april 2010

Kampioen zonder te spelen

Da's sneu!

Beschamend

Laat ik beginnen met de constatering dat er van de wedstrijd tegen DROST/VZK geen verslag op deze deherenvansurf-blog is te lezen. En dat dus niemand de aandrang in zijn lijf voelde om de rest van de wereld, waaronder mijzelf, te verhalen hoe nu precies de uitwedstrijd in Wezep (meen ik) is verlopen. En of er bijvoorbeeld nog wat genuttigd is na de schamele 3-1 winst. En wat zo allemaal besteld is daar onder de rook van Zwolle.

Laat ik ook beginnen met de vaststelling dat ik deze blog met veel tegenzin schrijf. En eigenlijk helemaal niet had willen maken als niet de titel van deze blog, al dagen in mijn hoofd ronddolende, me er toch toe heeft aangezet. Beschamend, of zoals Ton het na de wedstrijd van afgelopen zaterdag zo mooi verwoordde: ‘dit voelt niet goed’.

De tactiek was om zaterdag jl. nog geen kampioen te worden. Dat kwam schijnbaar nog niet zo goed uit. Onvoldoende publiek, geen bloemen, geen tijd, we waren er niet allemaal, en nog meer van dat soort K-smoezen. Geen zin, ook een mooie. Uitstel van executie dus. Waarvan we al sinds november vorig jaar met redelijke zekerheid weten dat het er aan zit te komen. Onvermijdelijk is het namelijk al maanden dat we de tweede-klasse-discussie op enig moment van een uitkomst zouden moeten voorzien. En het daarbij behorende kampioenschap brengt dan schijnbaar geen vreugd. Maar van uitstel komt geen afstel mannen!

Nu is dat allemaal tot hier an toe, of zou dat zo zijn geweest. De kaarten zijn inmiddels geschud in de nazit. Heren 3 blijft Tweede Klasse spelen (en anders maar niet). Maar de oudjes willen het in meerderheid, en om te beginnen eens een jaartje, wat hogerop gaan proberen. En ik sta daar volledig achter. Kampioen zullen we niet meteen het eerste jaar worden, maar degraderen ook alleen maar in overleg wat mij betreft. Dus dat is het niet.

Het beschamende zit er in dat we de eerste drie sets een wereldpot tegen Pauwervoll speelden en de vierde weggaven. Alleen de eerste acht punten van de eerste set, en de eerste vijf van de derde hadden de mannen uit Ermelo, tegen wie we nog voor de kerst zo jammerlijk (en ook beschamend) gelijkspeelden in een dompige sporthal iets verderop langs de randmeren, de magere illusie dat ze ons iets langer (een week Dik, zoals meneer de Groot altijd zei!) van het kampioenschap af konden houden. De heren uit Ermelo hadden ook zitten rekenen, bleek toen na de derde set mij in vertrouwen werd verteld dat we kampioen zouden zijn als we ook de vierde wonnen. Ontkennen en een beetje onnozel doen van mijn kant hielp niet.
’Het was echt zo!’, zei nummer X uit Ermelo.
-‘Nee joh’.
‘Ja echt wel’.
Het niveau is het op meerdere manieren ver te zoeken dacht ik nog.

Maar die laatste set. Voor dat laatste punt dat we nog nodig hadden om Zeewolde ook formeel al het nakijken te geven, en allemaal los van het feit dat we voor dat ene punt nog steeds twee wedstrijden hebben. Dat punt gaven we gewoon weg. Opeens lukte niets meer bij ons. En aan de overkant van het net hadden ze echt geen vleugels gekregen. En dat bedoelde Ton waarschijnlijk. Je speelt om te winnen. En als je dat niet doet, dan voelt dat niet goed. Kampioen in spé of niet!

Gerard

Jeugdige overmoed vs deherenvansurf

Deherenvanheerde bleken zes opgeschoten jongens –vast met brommers- uit Heerde te zijn. Jeugdige overmoed tegen meer dan jarenlange ervaring (en souplesse envoorts, enzovoorts) in de uitwedstrijd van deherenvansurf in … jawel, Heerde. De jonge jongens, zo bleek uit de stand, hadden al vier sets gewonnen in de eerste vijftien wedstrijden. Wij hadden diezelfde vier punten vorige week nog in Swifterbant opgehaald. De uitslag liet zich van te voren al raden; en achteraf zou een euro op onze 4-0 winst niet veel extra’s hebben opgeleverd. Het werd –ik verklap het maar meteen- volgens verwachting 4-0.

We hadden dit seizoen wel eens beter gespeeld –die week eerder bijvoorbeeld tegen Swift nog bijvoorbeeld. Maar de wedstrijd startte prima en vrij snel waren we gewend aan het ietwat rommelige spel en aan de ballen die overal terecht bleken te kunnen komen. Òf het klimrek werd hard en onbenullig geraakt (uit dus) òf de bal viel tussen ons allen in (in dus). Op dat laatste kun je je instellen, dat deden we dan ook meteen en al snel was er een ruime voorsprong in eerste en tweede set en zo ook de bijbehorende setwinsten.

Ja, en dan wordt ook (of zèlfs) de ervaring overmoedig. Als bij een soort nummertje trekken uit de hoge hoed werd de opstelling in de derde set op papier getoverd. Het spel werd er daardoor niet beter op, ook omdat de jongensvanheerde vrij uit konden spelen. Schijnbaar is er iedere wedstrijd weer de hoop en spanning dat er punten voor ‘men uit Heerde’ in het verschiet liggen maar als die illusie na –weer- twee verloren sets weer vervlogen is kunnen ze gewoon helemaal los. En dat deden ze ook. De malste ballen waren raak en met twee vingers in de neus zouden we de derde set niet gaan pakken. Maar met een tandje erbij bleek deze set uiteindelijk geen probleem. En dus startten we nog overmoediger aan de laatste set. Enig (in de zin van dè enige –om misverstanden te voorkomen) spelverdeler Rob mocht ook eens op de bank; Pieter nam zijn taak over –met Hans in de diagonaal. Pieter is een slim mens zo bleek toen hij zichzelf al snel weer wisselde bij een achterstand van een punt of drie. De jongensuitheerde werden bij 11-8 vóór wat overmoedig en droomden al van een vijfde set dit seizoen. Maar niet tegen ons namen we ons voor. Alweer een tandje erbij was nodig om de set waardig af te sluiten, en ook dat bleek geen probleem. 4-0 dus en weer een stapje dichter bij het onvermijdelijke kampioenschap; theoretisch thuis te behalen op zaterdag 10 april.

Piet, met verlof even terug uit Mozambique (lees hier), was intussen met vrouwlief helemaal naar Heerde gekomen om zijn team te aanschouwen. Net als de eerste drie wedstrijden waarin Piet zelf nog meespeelde werd ook deze met 4-0 gewonnen. Waar zou het toch aan liggen?

De afterparty in Heerde met Piet en Ria was heel gezellig. ’t Blijkt in Mozambique heerlijk weer te zijn (degene die het meeste uren per dag maakt zag er het meest gezond en bruin uit), goed van eten en sporten, je kunt er heeeeel goed slapen en slechts af en toe vliegt er iets rakketerigs over de hoofden (maar dan buk je gewoon). De barkant van de tafel kreeg het grote 205-defensiegeheim nog mee: het schijnt dat de Mozambikaanse Taliban het best om de tuin te lijden is door je in een oud model Peugeot te verplaatsen in plaats van in zo’n dessert-Mercedes.

Martin wilde graag in dit verhaal nog even vermeld hebben dat één schaaltje teamfriet natuurlijk te weinig is voor een hongerig mens. De barman kende Martin al (!) en wist al dat hij op een been niet kon lopen –tja, de verhalen gaan snel-. Waarom de patatten bij Martin op tafel werden gezet kon ik nog wel raden maar waarom de saus in Pieter zijn jas werd gesmeerd ontging mij geheel -het zal altijd wel een raadsel blijven. Toen frikadellen en kroketten verder uitbleven in Heerde werden de biezen gepakt. Het bleef evenwel nog lang onrustig in Heerde. In de kantine bleven dedames2vansurf –ze hadden ongeveer een uur langer nodig om twee punten minder te pakken!!- achter en vierden nog een feestje: er was er een jarig hoera, hoera!

De heren van Surf op reis naar Swifterbant

De hele zaterdag al een soort onbestemd gevoel bij de spelers van het vierde herenteam van SURF. Hebben we alles wat we hebben moeten? Er staat een grote reis voor de boeg naar het verre Swifterbant  voor de uitwedstrijd tegen het sterke 2^e herenteam van SWIFT ’64. In de competitie slechts 5 verliespunten meer dan wij, en dus virtueel op de 2^e plaats achter ons in de poule. Zorgvuldige planning door onze aanvoerder stelde zeker dat iedereen op tijd klaar stond voor vertrek. Chauffeurs van dienst, Rinus en Martin, wisselden nog even de laatste details uit over de  te volgen route en toen op weg. Al snel bevonden we ons op de troosteloze wegen van de Flevopolder. Het hypnotiserende gedraai van de vele windmolens, de eindeloze kaarsrechte wegen, het monotone gezoem van de auto, het verlaten landschap. De levendige gesprekken die nog volop gevoerd werden toen we ons nog in de vertouwde drukte van de A28 bevonden, verstomden. Het werd stil in de auto en tegen de tijd dat we aankwamen in de sporthal “De Steiger” in Swifterbant bevonden alle spelers van de “Heren van Surf” zich in een semi-comateuze toestand.  Er ontstond enige verwarring doordat sommige spelers bij hoog en laag beweerden dat we waren aangekomen in de sporthal van het ook al zo pittoreske Biddinghuizen maar een vriendelijk dame (waarschijnlijk geïnstrueerd door onze tegenstander) wist uiteindelijk iedereen ervan te overtuigen dat het echt Swifterbant was en leidde ons naar de kleedkamer. Het was gelet op het voorgaande volledig te begrijpen dat wij niet echt scherp begonnen aan de eerste set van onze partij. De uitgekiende keuze van de speellocatie door onze tegenstander had zijn effect. De enige die echt wakker was, was Ton. Maar hij begon de eerste set op de bank en moest toekijken op de doeltreffende aanvallen van SWIFT en het gestuntel van SURF. Wonder boven wonder wisten we het tot 22-22 te brengen en mede door het sterke coachen van Ton, leek het alsof we ontwaakten uit de toestand waarin we verkeerden, en op het nippertje wisten we de set te winnen. Dat was het keerpunt. De tweede set begon ijzersterk. Dit keer met Ton in het veld en Hans op de bank.  Een servicereeks van Rob zorgde ervoor dat we de tweede set meteen met een voorsprong van 8 punten begonnen. Deze voorsprong werd niet meer uithanden gegeven. De weerstand van SWIFT was gebroken. Het massaal aanwezige publiek begon te morren en stroomde uit onvrede met het vertoonde spel van de thuisploeg weg en dreigde zelfs de kant van SURF te kiezen. De derde set met Pieter op de bank werd ook probleemloos gewonnen. In de laatste set werd Martin rust gegund want met de jetlag nog in zijn lijf en de zichtbare tekenen van verre reizen op zijn lijf was hij gedurende 3 sets tot het uiterste gegaan. De overige 6 van SURF maakte snel een einde aan de  wedstrijd, in no-time werd ook de laatste set gewonnen. Met een vertouwde 4-0 op zak was het daarna tijd voor de finale uitdaging van deze dag. Het traditionele bezoek aan de lokale CHINEES. Door het spoedige verloop  van de wedstrijd waren we iets vroeger, maar gelukkig had Gerard gereserveerd waardoor de vaste ronde tafel voor ons ter beschikking stond.  Geen van de overige klanten wilde kennelijk aanspraak maken op deze prominente plaats in het restaurant. Zij verlieten vreemd genoeg allen kort na binnenkomst  met mysterieuze witte plastik tasjes het restaurant. Dat weerhield ons er niet van te genieten van een prima en uitbundige maaltijd voor sommige afgesloten met een buitensporige portie ijs.  Tijdens het eten is er uiteraard wild gespeculeerd over het mogelijke kampioenschap en de promotie naar de 2^e klasse. Verder zijn de  lokale politiek en geïnspireerd op ons verblijf in Swifterbant emigratie naar Noorwegen aan de orde geweest. Al met al een zeer geslaagde afsluiting van onze succesvolle (4-0) reis naar het verre, altijd levendige en jawel, pittoreske Swifterbant.

 

 

Hans

 

 

 

Surf-Zeewolde H3; Battle of the Titans

Na een serie van 13 wedstrijden met nog steeds een ongeslagen status was het de 13^e tijd voor een, op papier, spannende strijd. Zeewolde leidt sinds de Kerst de achtervolging van het peloton op de 2^e positie in de poule. De uitwedstrijd werd door Surf nog gewonnen met 3-1 dus ook nu zagen wij deze dag met vertrouwen tegemoet. De voorafgaande training werd besteed aan een moment van rust in ons drukke programma dus ook zonder onze grote roerganger Pieter en onze vaste waarde Martin waren vol vertrouwen. Ook het thuisvoordeel zou ons het benodigde steuntje in de rug gaan bieden dus: Wat kan ons gebeuren?

Zeewolde, daarentegen, was tot op het bot gemotiveerd ons de nodige puntjes af te snoepen. Natuurlijk konden zij alleen maar winnen; verlies was immers al geprognosticeerd.

Met 8 tegen 6 (bij ons was de bank als vanouds onbezet) werd onder de bezielende leiding van een alleraardigste jongedame op de bok, de warming-up ingezet. Ook hier nog geen spoor van onrust en met de zekerheid van een basisplaats werd de wedstrijd ingezet.

Al na de eerste rally’s werd duidelijk dat dit geen gemakkelijke partij zou worden. Het leek bij vlagen wel of ze inderdaad met 8 man in het veld stonden! De aanval van Zeewolde wat dan misschien niet de sterkste die wij dit jaar ervaren hebben; effectief was deze in ieder geval wel.

Wij konden slechts bij vlagen het tempo volgen en ondanks de telkens geringe achterstand moesten wij toch onze meerdere erkennen in de Mannen uit de Polder.

0-1, 0-2, 0-3

Wat kunnen wij nog inbrengen tegen deze machine?

Natuurlijk: karakter!

Dit jaar is er nog weinig aanspraak gemaakt op onze belangrijkste kwaliteit maar nu moest het er maar van komen. Met een paar knappe services van Ton en Rob bleek het toch mogelijk de verdediging van Zeewolde in verwarring te brengen en zo een gezonde voorsprong op te bouwen. Deze gaven wij dit keer niet meer prijs en zodoende was geheel conform de verhoudingen in het veld 1-3 de einduitslag.

We hadden nog een paar setjes marge in de competitie dus eigenlijk nog geen vuiltje aan de lucht.

Op naar Swifterband waar voorafgaand aan ons jaarlijkse hoogtepunt bij de Chinees, ook nog even een balletje geslagen moet worden.

Rinus

Thuis tegen HSC: 4-0

Wedstrijdverslag volgt?

Slecht, heel slecht !

Gelukkig gaan alleen de setstanden en daardoor eindstand de geschiedenisboeken in. De vernietigende commentaren over de aller-belabberde wedstrijd staan weliswaar breed opgetekend in het sportkatern van de krant van maandag. Maar in die krant wordt ‘s dinsdags de vis weer verpakt waarna niemand meer enige aandrang heeft om het geschrevene er nog eens op na te slaan. En dat is voor deherenvansurf een welkome bijkomstigheid gezien het behaalde niveau van de uitwedstrijd afgelopen vrijdagavond in en tegen het altijd amusante Voorthuizen.

Voorthuizen, 30 verkeersdrempels ten zuid-oosten van Hoevelaken als je de binnenwegen verkiest, heeft een mooie nieuwe sporthal. Het oogverblindende groen en geel even daargelaten. Alsook de kantine waar zodra de frituur aan gaat naar mijn idee de verwarming automatisch afschakelt. Eén groepje in de meterkast waarschijnlijk.
De twee eerdere wedstrijden in dit nieuwe sportpaleis – een in de competitie en een voor de oefening- gingen jammerlijk en zonder al te goed spel verloren. Het beloofde dus wat te worden op voorhand, ook gezien de spannende verhalen die ik hoorde na de thuiswedstrijd tegen de Voorhuizer heren zoveel.

Maar beide teams ploeterden er vrolijk op los. Het was voor de thuisjongens maar goed dat wij uit Hoevelaken niet in ons normale doen kwamen –en andersom. Het was dan dik 4-0 geworden met zo’n 4 keer 25 puntjes voor deherenvansurf en 4 keer 10 voor de tegenstander –of andersom. Maar de werkelijkheid was dat we ons optrokken aan de tegenstander –en andersom.
Waar het aan lag? De analyses in de ijskoude kantine kwamen niet verder dan dat Rinus bang was voor de bank (niet om een of meerdere sets op te moeten zitten maar om weer over te struikelen), dat Martin niet kon (of wilde) uitwijken naar het nabijgelegen veld omdat daar dit keer geen damesteam speelde en de rest zijn avond simpelweg niet had. Pieter had als enige het excuus dat het aan hem niet gelegen kon hebben omdat de enig verloren set degene was waar hij met lede ogen op de bank de wantoestanden in het veld moest aanzien.

Het werd dus 3-1 voor ons. In een dramatisch slechte wedstrijd. Maar goed, de puntjes tellen en 3-1 is dan geen slechte uitslag tegen de vrienden van SDS. En daardoor zijn we weer een stapje dichterbij het kampioenschap. Dat was de tegenstander ook niet ontgaan; sterker nog, de kampioenschaal hadden ze al naar Voorthuizen laten komen. We hebben de schaal achtergelaten omdat we nog niet helemaal kampioen zijn; natuurlijk wel nadat de vettigheden er van af waren gegeten.

En voor straf hebben we ons een extra training opgelegd. De tweede training dit dit jaar alweer.

Surf - Scholten Bouw Blok 2 Bittergarnituur

Zaterdag 16 januari stond alweer de eerste wedstrijd van de tweede seizoenshelft op het programma. Nouja, eerste wedstrijd… zoals een winterkampioen het hoort te doen hebben we gedurende de winterstop zeker niet stil gezet. Fanatiek is er gezocht naar een coach, trainer en extra speler. Helaas zijn we hierin niet geslaagd, de topcoaches waren niet los te weken bij hun clubs. De spelers waren te duur en de trainers waren niet zo geïnteresseerd in een team dat de gewoonte heeft niet te trainen. Een oefenwedstrijd tegen een echte 2e klasser was als afsluiting van onze voorbereiding geregeld. Helaas had de zware trainingsarbeid zijn tol geëist bij onze topaanvaller Gerard. Hij moest verstek laten gaan maar was bereid zijn steentje bij te dragen als coach. De wedstrijd ging nipt met 4-0 verloren (het had net zo goed andersom kunnen zijn…..)maar daar ging het ons natuurlijk niet om. We wilde weten waar de verbeterpunten lagen en dat had onze tegenstander prima laten zien zodat we dit nog konden aanpassen voordat het om de punten ging.
Scholten Bouw Blok 2 (SBB) was de eerste tegenstander en we wisten nog dat ze het ons in de eerste wedstrijd aardig moeilijk gemaakt hadden, we waren gewaarschuwd.
Het coachen was Gerard zo goed bevallen dat hij besloot ook deze wedstrijd te laten schieten om zijn team naar grote hoogten te zien stijgen. En dat lukte in de eerste set. Ballen werden gered uit velden waarin de dames stonden te spelen, het blok scoorde regelmatig en Ton wist met enkele mooie onverwachte aanvallen de verdediging uiteen te spijten. Kortom we speelden weer als vanouds en het was daarom niet gek dat we deze set met 25-20 wisten binnen te halen. De tweede set verliep in het begin zelfs nog beter, al snel stonden we met een verschil van 7 punten voor. Dit wisten we lang vol te houden echter in het zicht van de haven kwam er wat zand in de motor. SBB wist de achterstand zelfs terug te brengen tot 1 punt. Coach Gerard vond het toen wel welletjes en met enkele zeer gerichte aanwijzingen (speel je eigen spelletje en laat je niet gek maken) wisten we precies waar we aan toe waren. Ook deze set bleek dus met 25-20 in Hoevelaken.
De derde set ging lang gelijk op, wij voelden dat we toch geen twintig meer waren en dat een wisselspeler toch zo af en toe wel handig is. Gerard was meer bezig met de vrouwelijke spelers op het nabij gelegen veld en de tegenstander had hun team van nieuw jong bloed voorzien. Gelukkig was het ook deze set weer zo dat, met de twintig puntengrens in zicht, de zenuwen bij BBS toeslaan en het blijkbaar toch moeilijk is om foutloos te spelen, gevolg opnieuw setwinst (25-23).
Vol goede moed konden we beginnen aan de laatste set. De overwinning was binnen dus we mochten van Gerard het rijkelijk aangestroomde publiek vermaken. Staffels, driemeter aanvallen en sprongservices waren toegestaan, mits we minimaal 5 punten voorstonden. Gelukkig lukte het ons niet de benodigde voorsprong te pakken en waren we genoodzaakt het inmiddels vrijuit spelende BBS af te stoppen. Bij een stand van 17-21 leek de set verloren, maar met vereende krachten werd de achterstand omgebogen in 21-21. Vervolgens werd er door BBS een bal hopeloos in het net geslagen en hadden we het geluk aan onze zijde dat een touchebal niet geconstateerd werd. Bij 23-21 werd er nog een time-out aangevraagd door BBS maar het kwaad was reeds geschied. De laatste 2 punten werden vakkundig binnengehaald zodat een mooie 25-21 eindstand op het bord prijkte.
De tweede seizoenshelft is dus goed begonnen en we gaan gewoon verder waarmee we begonnen zijn: patat en bittergarnituur na afloop van elke wedstrijd…..

Martin